Михаил Вениаминович Незлин – советский физик, специалист по нелинейной физике, геофизической и астрофизической гидродинамики, физике плазмы, профессор, член-корреспондент Российской академии естественных наук (РАЕН), член Нью-Йоркской академии наук, автор 125 научных работ и двух монографий.
Родился 29 июля 1928 года в Гомеле в семье врачей. В 1930 году семья переехала в Москву, а в годы войны эвакуировалась в Алма-Ату, где в 1944 году Михаил окончил среднюю школу, экстерном сдав экзамены за 9 и 10 класс. В 1950 году окончил Московский энергетический институт, после чего в течение 6 лет работал в качестве инженера-физика на одной из уральских баз Минсредмаша. В 1957 году он при поддержке Л. А. Арцимовича был принят на работу в Лабораторию новых методов ускорения – московское ядро формировавшегося тогда И. В. Курчатовым и Г. И. Будкером Института ядерной физики Сибирского отделения АН СССР. С 1959 г. М. В. Незлин в течение 40 лет, вплоть до своей кончины, исключительно плодотворно работал в Отделе плазменных исследований (впоследствии Отделение физики плазмы, а ныне – Институт ядерного синтеза) Курчатовского института.
В 1954 г. с отличием закончил Пензенский техникум сельхозмашиностроения, в 1960 г. – Московское высшее техническое училище (МВТУ) им. Н. Э. Баумана.
М. В. Незлиным написаны две очень содержательные книги: «Динамика пучков в плазме» и «Вихри Россби и спиральные структуры». Обе переведены за рубежом и пользуются заслуженной известностью у физиков.
Смерть оборвала активную, полную новых замыслов и неоконченных интересных работ творческую деятельность выдающегося ученого, остающегося достойным примером для подражания научной молодежи. Умер Михаил Вениаминович 1 января 1999 года.
Міхаіл Веньямінавіч Незлін – савецкі фізік, спецыяліст па нелінейнай фізіцы, геафізічнай і астрафізічнай гідрадынамікі, фізіцы плазмы, прафесар, член-карэспандэнт Расійскай акадэміі прыродазнаўчых навук, член Нью-Йоркскай акадэміі навук, аўтар 125 навуковых работ і дзвюх манаграфій. Нарадзіўся 29 ліпеня 1928 года ў Гомелі ў сям'і ўрачоў. У 1930 годзе сям'я пераехала ў Маскву, а ў гады вайны эвакуіравалася ў Алма-Ату, дзе ў 1944 годзе Міхаіл скончыў сярэднюю школу, экстэрнам здаўшы іспыты за 9 і 10 клас. У 1950 годзе скончыў Маскоўскі энергетычны інстытут, пасля чаго на працягу 6 гадоў працаваў у якасці інжынера-фізіка на адной з уральскіх баз. У 1957 годзе ён пры падтрымцы Л. А. Арцымовіча быў прыняты на працу ў Лабараторыю новых метадаў паскарэння – маскоўскае ядро фармаванага тады І. В. Курчатавым і Г. І. Будкерам Інстытута ядзернай фізікі Сібірскага аддзялення АН СССР. З 1959 г. М. В. Незлін на працягу 40 гадоў, аж да сваёй смерці, выключна плённа працаваў у Аддзеле плазменных даследаванняў (пасля Аддзяленне фізікі плазмы, а цяпер – Інстытут ядзернага сінтэзу) Курчатаўскага інстытута. За працы ў галіне геафізічнай і астрафізічнай гідрадынамікі М. В. Незлін у 1995 г. быў удастоены прэміі РАН імя Л. А. Арцымовіча. Высокая прынцыповасць і патрабавальнасць да сябе М. В. Незліна пры рашэнні як навуковых задач, так і этычных праблем выклікала глыбокую павагу і давер людзей, якія справядліва бачылі ў ім вельмі моцнага і кампетэнтнага фізіка. М. В. Незліным напісаны дзве вельмі змястоўныя кнігі. Абедзве пераведзены за мяжой і карыстаюцца заслужанай вядомасцю ў фізікаў. Смерць абарвала актыўную, поўную новых задум і няскончаных цікавых работ творчую дзейнасць выбітнага вучонага, які застаецца дастойным прыкладам для пераймання навуковай моладзі. Памёр Міхаіл Веньямінавіч 1 студзеня 1999 года.